به گزارش خبرنگار تایر نیوز، علی متقیان، مدیر مسئول تایر نیوز در یادداشتی نوشت: در خبرها به نقل از رئیس مرکز کنترل ترافیک پلیس راهور آمده بود: از ۲۴ اسفند تا ۹ فروردین ۱۴۰۳ در جاده‌های سراسر کشور ۵۰۶ تصادف رخ داد که در این تصادفات ۶۱۷ نفر از هموطنان جان خود را از دست دادند. وی ادامه داد: بیشتر تصادفات جاده‌ای در استان‌های سیستان و بلوچستان، کرمان، فارس، اصفهان، خوزستان و خراسان‌رضوی اتفاق افتاده‌است.
بر اساس اظهار رییس مرکز پلیس، تردد در جاده‌های کشور نسبت به مدت مشابه در سال گذشته، به دلیل شرایط آب و هوایی و جوی ۳ درصد کاهش داشته است. به عناوین خبر عنایت فرمایید، سفرهای نوروزی به دلیل شرایط جوی ۳ درصد کاهش داشته و در مقابل تعداد تصادفات رانندگی افزایش یافته و متاسفانه تعداد جانباختگان رقمی است که تن هر ایرانی یا هر انسانی که روی این کره خاکی زندگی می کند را می لرزاند.
رقم رسمی ۶۱۷ نفر جان باخته در تصادفات رانندگی و چند برابر آن مصدوم و مجروح ، قطع عضو و از دست دادن سلامتی که عمری گرفتاری به دنبال خواهد داشت. اگر این آمار را به خانواده ها تعمیم دهیم، چند هزار نفر در ماتم این حادثه‌ها نشسته اند.
بخاطر دارم قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، در روزگارانی که سفر با اتوبوس بیشتر از امروز مورد توجه بود، وقتی حادثه ای پیش می آمد که جان مسافران به خطر افتاده بود، اولین قدمی که راننده یا کمک راننده در صورت حیات و یا دست اندرکاران شرکت مسافربری انجام می دادند، با گل و یا رنگ، نام شرکت مسافربری را که این اتوبوس متعلق به آن شرکت بود را پنهان می کردند تا مردم با دیدن نام شرکت مسافربری، در ذهنشان آن شرکت بدنام، خطر آفرین باقی نماند.
حداقل این مساله، برای شرکت مسافربری مطرح بود که بایستی نزد مردم خوش نام بماند، تا بتواند به کار خویش ادامه دهد و مردم، با دیدن نام شرکت، در حادثه، به سراغ شرکت رقیب نرفته و خاطره ناشایست از شرکت نداشته باشند، چراکه شرکت مسافربری به نامش اهمیت می داد، چون رقیب را در کنار خویش می دید و سعی می کرد، خوشنامی اش را حفظ کند ، تا با یک حادثه ، میدان را به رقیب تحویل ندهد!
امروزه که با این آمار بالای جانباخته در حوادث رانندگی مواجه هستیم، چرا کسی به فکر فرو نمی رود که حداقل رنگی به نام کارخانه خود کشیده و ننگ خود را با رنگ پاک کند، چرا چنین نمی کند، چون رقیبی ندارد، رقابتی در کار نیست.
دو کارخانه خودروسازی خود را مرجع نیاز مردم می دانند و هر ارابه مرگی، با هر شرایطی، تولید کنند. مردم اجبار دارند، با صف و نوبت و قرعه کشی و هزار زحمت، از کارخانه تحویل بگیرند و هیچ گونه اختیاری ندارند که انتخابی داشته باشند. کارخانه هم دربرابر مشتری التماسی و در نوبت ایستاده و در قرعه کشی شرکت کرده، به دید کاسبی نگاه می کند که اتومبیل را از کارخانه به قیمت اجباری تعزیرات خریداری کرده و پس از تحویل، با چندین درصد سود، آنرا به دیگری واگذار می کند و سود قابل توجهی بدست می آورد!، پس لازم نیست دقت کند و استانداردی را رعایت نماید، بلکه با حداقل امکانات خودرو را عرضه می کند و خریدار، آش کشک خاله را با هر شرایطی تحویل می گیرد و در صورت استفاده، هرروز در صف خدمات پس از فروش ایستاده، تا رفع نقص کند.
این شرایط را چه کسانی برای مردم فراهم آورده اند، آیا مردم خوب ما شایسته این همه تحقیر هستند؟ در صورتی که تصادفات جاده‌ای آنالیز شود که چند تصادف و چند نفر از جانباختگان در ارابه های کشتار جمعی، سوار بوده اند که از حداقل امنیت برخوردار نبوده، ترمز آن مشکل داشته، ایربگ کار نکرده، لاستیک های خورو مشکل داشته، این خودرو از ورق نازک ساخته شده که توان مقاومت ندارد و یا مواردی از این دست، با این آنالیز شرکتهای خودروسازی را از گل مالیدن روی نامش جلوگیری و بعد از تعطیلات به مردم گزارش شود که بیشترین تصادف مربوط به اتومبیل الف از کارخانه ب بوده است و پلیس راهور با قدرت اعلام کند، این مدل اتومبیل فلان کارخانه، بیشترین حوادث جاده ای را داشته و بیشترین کشتار دسته‌جمعی را به جامعه تحمیل کرده، وزارت صمت هم با توجه به گزارش ارایه شده، ورود پیدا کرده، اجبار کند، کارخانه ای که خودرو تولیدش بیشترین خطر را در جاده ها آفریده، دیگر حق ادامه کار ندارد؛، مگر اینکه در تولید اتومبیل خود دقت بیشتری کرده واز تولید فلان مدل خودرو حادثه آفرین، جلوگیری کند، یا ورود فلان مدل اتومبیل را به جاده‌ها ممنوع کرده و اعلام شود فلان عنوان تولیدی فلان کارخانه، اختصاص به محدوه شهر داشته و حق خروج از محدوه شهر را ندارد.
دلیل اینکه این مصیبت، برای جامعه ما تکرار می شود، این است که بازار رقابت در تولید خودرو، بسته شده، چراکه به هر بهانه ای از واردات اتومبیل جلوگیری شده و حتی قانون مصوب مجلس شورای اسلامی که لازم الاجراست، نادیده گرفته شده و مردم همچنان مجبور هستند، تولیدات کارخانه های داخلی را با قیمت های سرسام آور ،خریداری و در جشن انحصار کار خانه های خودروسازی داخلی شرکت و حسرت اتومبیل های خوب را داشته باشند.
ذکر این نکته خدای ناخواسته توهین به تولید داخل و حمایت از خودروهای خارجی تلقی نشود، تاکید بر این نکته مهم است که تولید کنندگان داخلی می توانند خودروهایی تولید کنند که در صف رقابت با تولیدات کارخانه های خارجی قرار گیرند و این توان بحمدالله در مهندسان و کارگران و دست اندرکاران تولید اتومبیل در ایران هست، منتهی حلقه مفقوده در تولیدات داخلی ما، حذف رقابت و مشتری مداری جهت خرید محصولات داخلی است.
در صورتی که بازار رقابت داغ بود و مصرف کننده حق انتخاب داشت و انتخاب خود را در میان ده‌ها تولیدکننده با توجه به شرایط و امتیازات محصول، جستجو می کرد و خوروی را انتخاب می کرد که همه شرایط رفاهی و ایمنی و خدمات پس از فروش را داشته باشد، کارخانه به اجبار در تولید خود تجدید نظر کرده، خودروی را تولید می کرد که جذب مشتری و رضایت مصرف کننده را به دنبال داشته باشد، در این بازار است که تولیدکننده خودرو، در برابر هرحادثه ای که جان سرنشینان آن، به خطر افتاده، بر خود بلرزد که مبادا نقص فنی تولیدات کارخانه ما باعث مرگ هموطنان شده و این حادثه موجب شود به فروش کارخانه لطمه وارد کند؛ پس حداقل نشان کارخانه را از خودرو حادثه‌دیده حذف کنیم، تا موجب بدنامی نشود و حتما به موضوع رسیدگی کرده با تحقیق و بررسی اعلام کند که مقصر این حادثه راننده خواب آلوده و با بی تجربه و یا سایر موارد بوده و کارخانه تولید کننده در این حادثه مقصر شناخته نشده است.
آیا به این مرحله می رسیم ؟! آری حتما دست یافتنی است، مشروط بر اینکه فرهنگ تولید رقابتی را در تولید خورو بکار گرفته و به مردم حق انتخاب دهیم. ان شاء‌الله
انتهای پیام
نظر شما